Het verhaal van Ravi*
Ik neem jullie mee naar 28 september 2020. De dag waarop ik in het ziekenhuis ontdekte dat ik ruim 20 weken zwanger was. Dat klinkt als een goede eerste zin van een mooi boek.. Helaas is het mijn harde waarheid en is het een verhaal zonder goed einde. Toch deel ik graag mijn verhaal omdat ik de missie van Strong Babies echt heel belangrijk vind. Onderzoek is nodig, er is nog zoveel dat we niet weten.
In blije verwachting
Ik was een half jaar eerder gestopt met de pil en was aan het wachten tot mijn lichaam weer zou werken en ik een menstruatie kreeg. Want als die op gang kwam dan kon ik aan zwangerschap beginnen. Naïef, zou ik nu achteraf zeggen, want iedereen weet dat je per direct vruchtbaar bent, wanneer je stopt met de pil. Maar ik had echt nooit maar dan ook nooit gedacht dat ik zwanger zou zijn. Tot ik daar in het ziekenhuis tijdens de echo een groot kindje zag bewegen, in mijn buik! Na de shock kwam blijdschap, wat was dit kindje, een jongen, welkom.
Vechten voor elke extra dag
Helaas was onze vreugde van korte duur, want ik had een hoge bloeddruk en wat eiwitten in mijn urine. Met 25 weken werd ik opgenomen in het Wilhelmina KinderZiekenhuis in Utrecht. Daar hebben mijn zoontje en ik gevochten voor elke extra dag, elke uur langer in mijn buik. Maar ik werd zieker en zieker. Mijn bloeddruk steeg, medicijnen zaten aan de maximale hoeveelheid en mijn bloedplaatjes niveau was laag. Met 27 weken en 3 dagen ben ik middels een ruggenprik en keizersnede bevallen van een prachtige lange, magere zoon, Ravi, 830 gram.
Veel te vroeg
Ravi wilde er nog lang niet uit, voor hem was het nog veel te vroeg maar deze strong baby maakte mij ziek. Ik had de ernstige vorm van zwangerschapsvergiftiging: Hellp. Mijn lichaam was zichzelf aan het ziek maken. Om mij te redden moest ik bevallen. Ravi ging naar de Nicu, high risk en ik ben de eerste twee dagen van ons kwijt. Nu, ruim twee jaar later, weet ik nog steeds bijna niks over die eerste 48u. Ik had een inwendige bloeding en werd terug gebracht naar de anesthesie voor hevige pijnstillers. Uiteindelijk krabbelde ik op.
Het allermooiste moment uit mijn leven
Papa mocht luiers verschonen en hem bewonderen in zijn couveuse. Ik niet. Ik lag suf met pompen aan mijn borsten om de voeding op gang te brengen. Op dag 3 werd ik met bed de Nicu opgereden en mocht ik voor de eerste keer met mijn zoon buidelen. Echt het allermooiste moment uit mijn leven. De moederliefde stroomde door mijn lijf en ik voelde mij weer compleet. Wat had ik hem gemist!
Ravi deed het die eerste dagen beter dan zijn mama.
Toen ik weer wat opkrabbelde ging onze zoon op dag 8 achteruit. Opgezette buik en pijn. Helaas verloor Ravi op dag 9 de strijd en is mijn armen op de Nicu, overleden. Zijn darmpjes waren nog niet goed ontwikkeld en hij kreeg de ziekte NEC. Zijn darmen waren enorm ontstoken en hij had nog maar 11% gezonde darmen over, en dat is te weinig om te kunnen blijven leven. Longrijpingsprikjes had hij wel gehad maar darmrijpingsprikjes bestaan nog niet..
Lege armen en een gebroken hart
In plaats van met een levend kindje in een maxi cosi thuis te komen kwamen wij met Ravi, in een doek gewikkeld, thuis. Geen kraambezoek maar afscheid en een uitvaart. Een babykamer vol spullen maar geen kindje om het voor te gebruiken. Een lijf dat herstellende is en borsten die klaar zijn voor een kindje. Lege armen en een gebroken hart. Inmiddels kan ik het verhaal goed typen en deel ik het op mijn website
sterrenmama.nl Erover praten blijft moeilijk en verdrietig. Zeker omdat ik na Ravi nog 2 x zwanger ben geweest, 1x een vroege miskraam en begin ’22 hebben we afscheid moeten nemen van ons tweede zoontje vanwege een chromosoomafwijking.
