Het verhaal van Owen

Dolblij en dankbaar waren we, toen we erachter kwamen dat ik in verwachting was van ons eerste kindje. Mijn zwangerschap verliep eigenlijk wel soepel en zonder klachten. Ik werkte nog 24 uur in de zorg en stond dan ook aan het bed van bewoners. Rond de 24/25 weken kreeg ik wel wat meer last van klachten, zoals pijn in onderrug en harde buiken. Ik maakte mij hier niet echt zorgen over, de pijn nam weer af zodra ik wat rust nam.

In week 26 ging het toch steeds iets minder.
Ik sprak met mijn teamleider af dat ik minder in de zorg ging staan en meer administratieve taken ging doen. Twee dagen later (het weekend) voelde ik mij wat vermoeid en mijn lichaam voelde wat zwaar. Ik ben toch gewoon mijn ding gaan doen en schoof het even opzij. Zondag op maandagnacht werd ik rond 4.15 uur wakker met stekende pijn rondom liezen/onderbuik. Mijn man was toevallig al wakker, die stond op het punt om naar zijn werk te gaan. De pijn nam wat af. Mijn man zei dat ik gewoon voor alle zekerheid de verloskundigepraktijk even moest bellen, zodra ze open zouden gaan.

Ondanks de pijn ben ik toch nog in slaap gevallen.
Om 9.00 uur belde ik de verloskundige en beschreef mijn klachten, waarna ze me doorstuurde naar de bekkenfysio. Ik naderde de 30 weken en vanwege mijn beroep kon het zomaar zijn dat mijn bekken ‘het zwaarder’ kregen. Om 12.00 uur kon ik bij de bekkenfysio terecht. De pijn was af en toe nog aanwezig. De fysio gaf aan dat mijn bekken wat week waren, wat iets heel normaals is bij het aantal weken dat ik zwanger was. Met deze informatie maakte ik een nieuwe afspraak en ging naar huis.

In de avond nam de pijn toe en de steken werden heftiger.
Rond 22.00 uur ging ik naar het toilet en ontdekte dat ik bloed in mijn onderbroek had. Meteen sloeg de paniek bij mij toe. Ik riep snel mijn man en hij belde direct de verloskundige. Zij stond met een kwartier voor de deur. Na wat controles zoals; voelen aan de buik, hartje luisteren en bloeddruk meten, leek er op dat moment volgens haar niets aan de hand. Ik moest schoon ondergoed aandoen en in de gaten houden of het bloeden stopte. Na het vertrek van de verloskundige werd de pijn steeds erger en erger, na veel heen en weer lopen en onder de douche te gaan kon ik de pijn niet meer aan.

Mijn man belde om 3.30 uur opnieuw de verloskundige.
Zij kwam direct naar ons toe. Eenmaal aangekomen bleek na het voelen van ontsluiting, dat ik 10 cm (volledige) ontsluiting had. De verloskundige benoemde dat ik ging bevallen. Er werd direct van alles ingezet. Met 5 minuten stond de ambulance voor de deur. Mijn man moest wat spulletjes meenemen en met ‘spoed’ zijn wij naar het ziekenhuis gereden.

Eenmaal in het ziekenhuis stond er een heel team voor mij klaar.
Zij gaven mij een infuus en wat medicatie (longrijping) en voelden nogmaals hoe ver de ontsluiting was. De arts (gynaecoloog) vroeg of ik het gevoel had of ik moest persen. Dit was het geval. Ik kon het niet langer meer tegenhouden. Bij het luisteren van het hartje bleek dat de hartslag omlaag ging van de baby en we actie moesten ondernemen. Als ik er klaar voor was, mocht ik met alle kracht die ik had gaan persen. Met alles wat ik had, ben ik gaan persen en om 5.16 uur werd onze zoon Owen geboren. 

Met 27 weken en 5 dagen was hij daar al. 
Hij woog 1250 gram en was 38 cm lang. Een klein, grijs (door smeer) mannetje lag op mijn onderbuik. Hij gaf geen geluid. Dat was volgens de artsen normaal, maar voor ons heel beangstigend. Owen werd direct meegenomen naar de ruimte naast mij en mijn man ging met hen mee. Daar werd hij aan het zuurstof geholpen, kreeg een infuus en werd omhuld door een zak om hem warmte te geven. Er waren wat pieken en dalen tijdens deze onderzoeken, maar ons mannetje ademde zelfstandig en liet al snel zien wat een stoer mannetje hij was.

Na een minuut of 20 werd hij met de ‘reis’ couveuse naar mij toe gereden.
Ik mocht hem even bekijken, voordat hij werd meegenomen naar de nicu afdeling. Zodra de artsen daar met hem klaar waren, werden wij opgehaald. Tot die tijd was het voor ons afwachten en even bijkomen. We belden ondertussen onze ouders en broers/zussen met het nieuws dat wij ouders waren geworden van een zoon. Dit was voor iedereen natuurlijk een complete shock. Er was een bed klaargemaakt voor mij op de kraamafdeling waar ik naartoe werd gebracht. Ondertussen ging mijn man bij Owen kijken.

Einde van de middag mocht ik eindelijk ons zoontje bekijken en aanraken.
Wat was dit fijn!!! De artsen gingen direct met ons in gesprek en brachten ons op de hoogte. Owen was toch aan de beademing gedaan. Hij was te vermoeid om op eigen kracht te ademen. Er zaten heel veel snoertjes aan hem om al zijn vitale functies goed in de gaten te houden. De eerste weken werden als kritisch gezien, maar al snel liet hij hele goede dingen zien wat voor ons veel hoop gaf. Na 4/5 dagen mochten wij beiden voor het eerst met hem buidelen. Dit was zo'n bijzonder moment voor ons!

We hebben 10,5 week in het ziekenhuis doorgebracht.
Na veel pieken en dalen, maar voor ons toch hele fijne weken mochten wij op 4 september 2021 het ziekenhuis verlaten. Wij zijn de artsen, verpleegkundigen en al het andere personeel van het LUMC en Spaarne Haarlem zo dankbaar voor alle goede zorgen. Ondanks de moeilijke start, hebben wij van elke dag extra met hem genoten en dat doen we nu nog steeds.