Het verhaal van Mick en Bobbie

Mijn zwangerschap verliep heel goed. Ik voelde me lichamelijk goed en was zo blij om zwanger te zijn. Gek genoeg maakte ik me soms wel zorgen om een vroeggeboorte, geen idee waar dat vandaan kwam. 
 

Weeën

Met 31 weken en 5 dagen krijg ik spontaan weeën, althans dat vermoed ik. Het was mijn eerste zwangerschap dus ik hoopte zo hard dat het niet zo zou zijn. De verloskundige kwam langs en bevestigde: je hebt ontsluiting. Ik schrok, maar was gek genoeg ook rustig. De verloskundige bracht me naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht en daar kwam Stein, mijn vriend, naartoe. 
 

Er viel weinig meer te remmen

Ik kreeg longrijpingsprikken en weeënremmers, maar er viel weinig meer te remmen. Mick werd op 24 december 2018 om 21.14 geboren, met een geboortegewicht van 1630 gram. Zelfs nu ik dit, 4 jaar later, op schrijf moet ik even slikken. 3 pakken suiker en een beetje. Zó klein. Maar zó sterk. 
 

Wanhoop 

Twee dagen na de bevalling moest ik naar huis. Ik wilde zo graag bij mijn baby blijven, maar we werden gescheiden. Dat moest, want er waren geen kamers waar couveusebaby’s en ouders konden verblijven. Ik vroeg op weg naar de uitgang aan de verpleging: “kan ik dan écht nergens blijven? Gewoon in een kast is al prima, ik voelde wanhoop. Want IK moest voor hem zorgen, bij hem zijn. Niet iemand anders.”
 

Stress en zorgen

We moesten naar huis en waren 2 keer per dag een paar uur bij Mick. Een heftige tijd. Ik wilde 24/7 bij Mick zijn, maar was zelf ook kraamvrouw. Dat, in combinatie met stress en zorgen die we na de geboorte van Mick hadden, maakte het een pittige tijd. Ik heb er mooie herinneringen aan, liefdevolle verpleging en veel steun, maar ook een gevoel dat ik het zo graag anders had gewild.
 

Ieniemienie maar zo sterk

Mick had een goede start en mocht na 2 dagen al van de NICU (Neonatologie intensive care) naar de Medium Care afdeling. Hij had een normaal geboortegewicht voor een kindje met deze termijn geboren en was sterk. En wij waren verliefd op onze ieniemienie baby. In één klap ouder, meteen helemaal.
 

Levensveranderend

Na een week, op 31 december, werd Mick ziek. Heel ziek. Hij liep een ziekenhuisbacterie op en moest daar hard tegen vechten. Het is spannend geweest, maar ik voelde zijn kracht en hoopte zo hard dat hij het zou halen. En dat deed hij, dit moment heeft zoveel met ons gedaan. Ik denk dat ik nu, vier jaar later, kan zeggen, dat het mijn leven heeft veranderd. Om
te ervaren dat het leven zo kwetsbaar is, je niets in de hand hebt en het leven komt zoals het komt. Dingen waar ik me vroeger druk om maakte, leg ik naast me neer. Het was heftig, stressvol maar het is wel een ‘alles relativerende’ gebeurtenis in ons leven geweest.
 

Celebrale parese

Helaas bleek na de geboorte van Mick wel al dat er wat ‘witte stof’ op zijn hersenen te zien was. Twee weken later hadden we een gesprek met een arts, zijn boodschap: ‘De beschadiging zit op Mick zijn motorische ‘deel’ en alles kan, van volledig normaal kunnen lopen tot een rolstoel en alles daar tussenin’. BAM, als er nog iets van een roze wolk was, door alles wat we in korte tijd hadden meegemaakt dan was die nu compleet verdwenen. Mick heeft zuurstofgebrek gehad (reden onbekend) tijdens de zwangerschap of bevalling. Hij heeft uiteindelijk de diagnose celebrale parese (CP) gekregen.
 

Nieuw verhaal

Na de geboorte van Mick ben ik in gesprek gegaan met een gynaecoloog en hij heeft wat onderzoeken gedaan. Daar kwam niets uit. De kans dat ik een volgende zwangerschap zou voldragen was aanwezig. Vol goede moed, werd ik 3,5 jaar later zwanger van onze dochter Bobbie. Ik kreeg extra controles in het WKZ, waar ik ook bevallen was van Mick en kreeg preventief progesteron tabletten om een verkorte baarmoedermond tegen te gaan. Al vroeg in de zwangerschap kreeg ik last van bandenpijn en ik voelde aan alles dat ik rustig aan moest doen. Hoewel ik dat deed, zover dat ging met een peuter en werk, belandde ik bij exact 31,5 weken toch in het ziekenhuis.
 

Kerngezond 

Uiteindelijk is Bobbie nog even blijven zitten en kwam ze na exact 35 weken zwangerschap kerngezond ter wereld. Op 11 mei 2022 werden we opnieuw vader en moeder van Bobbie, 2240 gram. De start van Bobbie was zo anders, ze was natuurlijk 600 gram zwaarder, krachtiger en had 3 weken langer in mijn buik gezeten. Ze mocht bij me liggen en daarna ging ze met Stein en de verpleging mee naar de couveuseafdeling. Ze dronk meteen een flesje, hoefde niet aan de monitor, geen piepjes en een ‘gewoon streekziekenhuis’. Met 36 weken was ze thuis.
 

Onbekendheid vroeggeboorte

Het gaat met allebei de kinderen heel goed. Mick is net vier jaar geworden en gaat net naar de basisschool. Bobbie is acht maanden en ik verbaas me elke dag over haar ontwikkeling. Want de ontwikkeling van Bobbie is (voornamelijk motorisch) heel anders dan die van Mick. Mijn gezin is nu compleet en man, wat ben ik dankbaar. En zo bewust dat gezonde kinderen
geen vanzelfsprekendheid zijn. Maar als iemand deze ervaring bespaard kan blijven, dan werk ik daar aan mee. Meteen. Want onbezorgd, leuk, nee, dat is een vroeggeboorte niet. De reden van de ‘dubbele vroeggeboorte’ weten we niet. Dat is ook één van de redenen dat ik dit verhaal deel, er is nog zoveel onbekend rondom vroeggeboortes. Het bijzondere is:  ook mijn zusje is afgelopen december bevallen met 30+6 weken. Het kan toeval zijn, maar hoe groot is die kans?!