Het verhaal van Max

In mei 2015 kwamen we er achter dat ik zwanger was, ontzettend gewenst! Een heerlijke zwangerschap volgde. Eigenlijk had ik nergens last van. Ik voelde me prima. Totdat ik in week 25 ineens wat vage klachten kreeg. Ik ging diezelfde dag nog naar de verloskundige. Zij had mij twee weken eerder ook gezien en schrok van de omvang van mijn buik. Bij het meten bleek dat mijn buikomvang meer richting 34 weken ging dan de 25/26 weken. Er werd gedacht aan zwangerschapssuiker, waarvoor ik een dag later in het ziekenhuis een glucosetolerantietest (GTT) zou krijgen. Ik werd bij thuiskomst meteen gebeld door de verloskundige. Het zat haar toch niet lekker en ze had een groeiecho en extra controle aangevraagd bij de gynaecoloog in het ziekenhuis voor de vrijdag in die week.

Als een donderslag bij heldere hemel

De GTT volgde, de resultaten waren prima. Die vrijdag zagen we op de groeiecho dat ik ‘Polyhydramnion’ had, een teveel aan vruchtwater. We maakten er nog grapjes over in de wachtkamer bij de gynaecoloog. De gynaecoloog deed haar onderzoek. Toen kwam als een donderslag bij heldere hemel: ‘Het is helemaal niet goed, je hebt al 3 cm ontsluiting. Je mag niet meer naar huis, je wordt opgenomen met een dreigende vroeggeboorte in Maastricht (als daar plek is)’. Nog geen 15 minuten later lag ik met twee infusen en met twee magnesiumspuiten op een brancard. Ik ging met loeiende sirene naar Maastricht, waar gelukkig plek was.

Helaas zette de bevalling toch door

Nadat ik vrijdag in Maastricht was aangekomen, werd ik meteen naar een verloskamer gebracht. De ontsluiting was inmiddels al 5 en vrij snel daarna 6 cm. Het gevaarlijke was, ik voelde er helemaal niets van. Toch leek het even te stabiliseren. Op zaterdag werd ik naar een gewone kamer gebracht. ‘Ik blijf minimaal tot 32 weken stil liggen’ werd mijn doel. Helaas zette het op zondagavond toch allemaal door. Eerst dacht ik dat het aan de datum lag: ik wilde niet dat Max op 5 oktober geboren zou worden. 15 jaar eerder, 5 oktober 2000, overleed mijn vader. Ik kreeg paracetamol tegen de rugpijn en temazepam om wat te kunnen slapen. Na een paar uur werd ik wakker. Al snel bleek dat de bevalling toch was begonnen. Maandagochtend 5 oktober 2015 om 4.55 uur werd onze Max geboren met 26 weken en 4 dagen zwangerschap. Max was ongeveer 34 cm lang en woog 988 gram.

Voor het eerst buidelen

Max had voor zijn termijn een goede start. Hij ademde zelfstandig en had geen echte beademing nodig, alleen ademhalingsondersteuning via de c-pap. Na de bevalling kwam Max even snel langsgeflitst in zijn couveuse. Ik kon hem niet zien, omdat mijn bed wat hoog stond. Een paar uur later zag ik hem en mocht ik hem voor het eerst aanraken. Na 72 uur mocht ik voor het eerst buidelen. Dat was zo fijn. Max werd helaas ziek toen hij een week of drie was, een para influenza infectie. Even dachten we hem toch te verliezen. Langzaam krabbelde hij weer op en met 11 weken kon hij worden overgeplaatst naar het streekziekenhuis in Heerlen. Daar is hij nog 4,5 week opgenomen geweest.

Hoop, herkenning en moed

Max gaf mij veel kracht in deze moeilijke periode. Ik was vrijwel de hele dag bij hem om te buidelen. Ook de vriendschappen die ontstonden in die periode gaven veel herkenning en moed. Daarnaast gaf het feit dat Max op zo’n bijzondere datum geboren was ook een stukje hoop.

Max is inmiddels 7 jaar en zit in groep 3 van de basisschool. Hij is begonnen in een startklas en hij heeft (om nog wat te kunnen groeien sociaal emotioneel) een jaartje extra gekleuterd. Het is een slimme en lieve jongen. Toen Max 4 was, heeft hij EMDR gehad. Hierdoor leek hij al snel wat meer ‘aanwezig’ te zijn. Omdat hij prikkelgevoelig blijft, heeft hij ergotherapie gehad. Hierin kan hij steeds beter zelf zijn weg vinden. Voor zijn grove motoriek krijgt hij fysiotherapie en de diëtist is betrokken voor zijn gewicht/lengte. We gaan nog twee keer per jaar naar de kinderarts bij het prematurennazorgbureau. In 2018 is Max grote broer geworden van broertje Sef (geboren met 38.6 weken).