Het verhaal van Luus

Wat keken we dat jaar uit naar de Kerst. Want na twee ingrijpende miskramen was ik rond de feestdagen uitgerekend van onze vierde. Een zusje voor de andere drie. De verbinder binnen ons mooie samengestelde gezin. Nietsvermoedend gingen we die septemberdag naar bed. Ik kuste mijn man welterusten, draaide me om en stapte plotseling onze grootste nachtmerrie in.

Er liep vocht langs mijn benen en ik had er geen controle over
Dit was niet goed. Ik was pas 26 weken zwanger en verloor vruchtwater. De verloskundige kwam en bevestigde ons vermoeden. Maar ik had geen buikpijn, verloor geen bloed en voelde de kleine meid goed bewegen. Het UMCG in Groningen werd ingelicht, de oppas voor de andere kinderen werd geregeld en we gingen naar het ziekenhuis.

Onderweg bespraken we redelijk ontspannen onze verwachtingen met elkaar
Waarschijnlijk moest ik wekenlang platliggen. Moest ik volledige bedrust houden. Dat had ik wel eens gelezen. Ja, zo zou het gaan. En terwijl de handdoeken waarop ik zat steeds doorweekter werden en ik het vruchtwater eruit voelde stromen, vroeg ik me af hoeveel vruchtwater er eigenlijk is. In het ziekenhuis werden mijn buik en ik aan de monitor gelegd. Alles leek goed en dat was fijn. Maar het vruchtwater was een punt van zorg. De uren kropen voorbij. Tot ik het toilet moest en het vruchtwater groen bleek te zijn. De artsen kwamen en terwijl de monitor steeds meer onrust bij de baby registreerde, werd besloten tot een spoedkeizersnede over te gaan. Nu meteen. Ik kon het niet geloven, maar gaf me over. Vanaf dat moment was voor mij alles een grote waas.

Ze maakten me klaar voor de operatie en mijn lijf trilde van angst en adrenaline
Na deze korte zwangerschap kwam onze kleine meid die nacht ter wereld. Onze Luus. Ieniemienie en verre van af. Ze werd meteen meegenomen, zodat ze alle zorg kon krijgen die zo hard nodig was. Ik kreeg nog snel een kus van mijn man die daarna meteen met haar meeging.

Wat voelde ik me alleen
Terwijl ik op de uitslaapkamer bijkwam van de ruggenprik, had ik geen idee van hoe het met haar ging. Of ze ademde, of ze bewoog, of ze überhaupt nog leefde. Toen kwam mijn man bij me met een foto van haar. Ons meisje. Zo onwerkelijk, zo bizar. De uren erna waren intensief en emotioneel. In mijn bed werd ik naar de NICU gereden, waar ik haar voor het eerst ontmoette en mijn hand heel voorzichtig op haar doorzichtige lijfje mocht leggen. Wat was ze klein en wat had ze het zwaar. Liggend in het glazen huisje, met haar 860 gram vechtend voor haar leven.

Artsen lieten ons weten te vrezen voor haar leven
Want haar start was slecht en ze was met haar 860 gram erg kwetsbaar. Toen ze de dag erna ook nog drie hersenbloedingen kreeg, werd het perspectief alleen nog maar slechter en de kans op overleven kleiner. We hadden gesprekken over hoe ernstig de situatie was en welke kwaliteit van leven we voor ons zagen voor Luus. Iets waarover je als kersverse ouder helemaal niet na wilt denken.

Maar we hadden geen keuze
We waren deze wereld ingesmeten en deden wat we konden voor onze kleine meid. Elke dag zaten we bij haar. Met onze armen door de gaten van de couveuse. Om haar te laten weten dat we er waren. Onze warmte en liefde te laten voelen. Om haar met mijn afgekolfde moedermelk te helpen in haar strijd tussen leven en dood. Omringd door de beste zorg en overladen met liefde en aandacht knokte Luus zich door de eerste dagen heen. Dit gaf ons steeds weer een heel klein beetje hoop en vertrouwen. En wat konden we die goed gebruiken in deze pittige tijd. Want ook al deden we ons best om zoveel mogelijk bij onze kleine vechter te zijn, er was nog zoveel meer dat ons bezighield.

Thuis waren er namelijk nog drie kinderen
Voor wie het dagelijkse leven van school, sporten en kinderfeestjes gewoon doorging en voor wie we er ook graag zo goed mogelijk wilden zijn. Gelukkig hadden we veel steun en hulp van lieve familie en vrienden bij wie onze oudste drie in meer dan goede handen waren. Maar we misten elkaar verschrikkelijk. In de zomervakantie, een week of zes voor de geboorte van Luus, kwam er een prachtig huis met potentie voor ons grote gezin op ons pad en dat hadden we gekocht. Met als doel dat de nodige verbouw- en klusplannen afgerond zouden zijn voordat ik zou bevallen.

Nu was alles anders.
Het leek soms wel alsof we in drie werelden tegelijk leefden. De wereld met Luus in het ziekenhuis, de wereld thuis met onze drie andere kinderen en die van ons als gezin met verbouw- en verhuisplannen. Eigenlijk niet te combineren. Maar het moest. En we deden het.

De dagen en weken gingen voorbij
Elke dag waren mijn man en ik om de beurt of even samen bij Luus. Zij gaf niet op, dus wij ook niet. Doodmoe en nog steeds onzeker, maar ons vasthoudend aan alle kleine lichtpuntjes die er waren. En we zagen hoe Luus in lengte en gewicht groeide en zich langzaam verder ontwikkelde. Ze kreeg veel tegenslagen te verwerken, maar ook hier sloeg ze zich dapper doorheen. Met ons en haar broers en zus aan haar zijde. Want doordat zij oud genoeg waren om op de NICU te komen, konden ze hun kleine knokkende zusje zien, aanraken en tegen haar praten. Ik weet zeker dat al die kleine beetjes geholpen hebben om Luus de kracht te geven om te vechten. Ze verbaasde artsen en verpleegkundigen met wat ze deed en liet zien. Zo klein als ze was, maar met een enorme levenslust.

Na zeven weken vol ups en downs was het moment daar
De kleine dame was ‘te goed’ geworden voor de NICU en mocht redelijk onverwacht binnen Groningen de voor haar ‘wereldreis’ maken naar de High Care in het Martini Ziekenhuis. Met een dubbel gevoel namen we afscheid van het UMCG. Wat was daar veel gebeurd, maar wat had vooral onze kleine Luus daar laten zien waartoe ze in staat is.

En dat bleef ze tonen
Zowel de twee weken op de High Care als de acht weken in Medium Care in Emmen. Zelfs zo goed dat ze op 30 december, net voor de jaarwisseling, na 15 weken eindelijk mee naar huis mocht. Naar ons nieuwe huis. Zonder zuurstof en zonder sonde. Want ze kon het allemaal zelf. Op eigen kracht. Luus is nu 4 jaar en tot op de dag van vandaag doet ze dit, op haar eigen bijzondere manier. Zo mooi! Voor ons de bevestiging dat wonderen bestaan.