Het verhaal van Logan

23 weken lang verliep alles prima. Ik zat niet op een roze wolk, daar ben ik een beetje te nuchter voor. Maar ik voelde me goed, de kleine groeide lekker, en we waren gewoon eigenlijk blij en gelukkig. We waren zwanger geworden via ICSI, niet omdat we vruchtbaarheidsproblemen hadden, maar omdat Paul zich in zijn vorige huwelijk had laten steriliseren. Omdat ik 39 jaar was en Paul 53, was besloten dat de sterilisatie niet teruggedraaid zou worden, maar dat bij Paul zijn zaadcellen zouden
worden ‘geoogst’ via een MESA ingreep om later mijn eicellen kunstmatig te laten bevruchten. Dit lukte en al bij de eerste terugplaatsing was ik na enkele weken zwanger.

Bij de 20-weken echo mocht mijn vader erbij zijn
Een bijzonder moment toen we hoorden dat we een zoontje zouden krijgen, zijn derde kleinkind. Toen ik 23 weken zwanger was gebeurde het. Paul kreeg vanuit het niets een hartaanval, of eigenlijk een angina pectoris, de voorloper van een hartaanval. Hij moest zo snel mogelijk een openhartoperatie ondergaan. Twee dagen na zijn opname kreeg hij een viervoudige bypass operatie.

Van een zorgeloze zwangerschap ging ik van de ene op de andere dag in overlevingsmodus
Want ineens was de toekomst erg onzeker. Wat als het niet goed zou gaan met de operatie en Paul er ineens niet meer zou zijn? Terwijl Paul in het ziekenhuis lag zat ik ‘s avonds thuis, pratend met en zingend voor de kleine man in m’n buik. Ik maakte met hem de afspraak dat wij samen het hoe dan ook zouden klaren. Mijn vader met name is in die dagen echt een rots in de branding geweest. Toen we in de wachtkamer te horen kregen dat de operatie geslaagd was, viel ik mijn vader huilend van blijdschap in de armen, en ook hij had tranen in z’n ogen. Vervolgens begon de revalidatie periode. Paul werkte hard aan zijn herstel, maar dat ging toch wel met horten en stoten, ook omdat de wonden van de operatie in eerste instantie niet goed wilden helen.

Enkele weken na de operatie begon ik rugpijn te krijgen
Ik gaf het aan bij de verloskundige, maar die registreerde tijdens de controles niets zorgwekkends behalve een licht verhoogde bloeddruk. De rugpijnen werden helse pijnen. Zo erg dat ik niet meer kon werken. Zitten en liggen werden een beproeving. Soms lag ik midden in de nacht op de koele grond om wat verlichting te krijgen. Met 31 weken had ik op vrijdag nogmaals een controle en ook toen zei de verloskundige dat de kleine goed groeide. Dat weekend zat ik bij de huisartsenpost omdat de pijn onverdraaglijk werd. Maar de dienstdoende arts kon niks voor mij betekenen.

Die maandag werd ik gebeld door de huisarts assistente
Ze had de overdracht gezien en raadde me aan om een test voor blaasontsteking te doen. Ik vond het onlogisch omdat ik geen symptomen van blaasontsteking had, maar heb toch maar braaf in een potje geplast om het uit te sluiten. Nog geen uur nadat ik de urine had ingeleverd werden we gebeld. De eiwitten in mijn urine waren onmeetbaar hoog. Ik moest direct naar het Ikazia ziekenhuis.

Na de echo kreeg ik te horen dat ik ernstig ziek was
Ik had HELLP en ons kindje bleek een ernstige groeiachterstand te hebben. HOE DAN? De verloskundige had vrijdag nog gezegd dat de kleine goed groeide. Met de ambulance werd ik direct naar het Sophia kinderziekenhuis gebracht. Ik was volledig in paniek. Hoe had dit kunnen gebeuren? Ik vertoonde helemaal geen symptomen van zwangerschapsvergiftiging. Alleen de rugpijn was achteraf een indicatie geweest. 

Doodsbang
In het Sophia werd ons verteld dat ze zouden proberen de zwangerschap zo lang mogelijk te rekken. Dinsdag werd ik opgenomen en op vrijdag werd ons verteld dat ze zouden proberen het over het weekend heen te tillen, maar dat we ons moesten voorbereiden op de bevalling. Logan, zoals ons zoontje zou heten, vertoonde namelijk stress momenten in zijn hartslag. Nog geen half uur na het nieuws werd mij verteld dat ik naar de ok zou gaan. Gelukkig was Paul er op dat moment. Hij werd meteen meegenomen om zich om te kleden. Ik ging gelaten mee naar de ok, waar ik direct op mijn gemak werd gesteld door het team dat de keizersnee zou uitvoeren. Maar op het moment dat het gebeurde was ik doodsbang. Niet alleen te vroeg geboren, maar ook een ernstige groeiachterstand…

Om 14.44 uur kwam Logan na 31 weken en vijf dagen zwangerschap ter wereld
Hij was maar 32cm en 1100 gram. Ik mocht door een plastic wandje even zijn handje aanraken voor ze hem meenamen voor de diverse tests. Paul ging met hem mee. De lange dagen en weken op de neo begonnen. Na drie dagen in het Sophia mocht Logan worden overgebracht naar het ASZ Dordrecht. Hier heeft hij zes weken gelegen. Zes weken lang gingen Paul (die nog in de ziektewet zat) en ik ‘s ochtends en ‘s avonds buidelen. Zes weken lang kwamen we met lege handen thuis, waar Logan zijn ledikantje op hem wachtte.

De drie musketiers
Ik denk dat de stress van Paul zijn hartproblemen bij mij de oorzaak is geweest van de preclampsie. Voor zwangere vrouwen wil ik het volgende meegeven: voelt iets niet goed, kun je het niet plaatsen, laat dan voor de zekerheid je urine testen.
Logan WILDE geboren worden. Hij WILDE leven. Vanaf het eerste moment heeft ons mannetje gevochten om met ons mee naar huis te mogen. En dat is gelukt. Inmiddels is hij 41/2 jaar en een echte spring-in-het-veld. Wat hebben wij geboft met
ons zoontje. Hij doet het gelukkig hartstikke goed en bij zijn laatste bezoek aan het nazorgbureau bleek dat hij zowel qua gewicht als qua lengte zijn achterstand heeft ingelopen. Hij zit nu op het landelijk gemiddelde. We zijn inmiddels alweer wat gezondheidsissues verder, maar we zijn er, alledrie. De drie musketiers, zoals we van tevoren gehoopt hadden.