Het verhaal van Lize
"Na 4 zwangerschappen, waarbij we onze kindjes net voor de 24 weken verloren, wilden we het toch nog 1 keer proberen. Of eigenlijk was ik vooral diegene die de moed niet op wilde geven. Voor mijn man was het genoeg geweest. Het zorgde voor zoveel stress en verdriet. Maar mijn kinderwens, mijn moedergevoel was zo ontzettend groot dat ik het heel graag nog 1 keer wilde proberen.
Zwanger worden was geen probleem, zwanger blijven wel
Ik was vrij snel weer zwanger. Zwanger zijn was voor ons niet meer genieten. Het bracht zoveel onzekerheid met zich mee. Bij de vorige zwangerschap was er al een abdominale cerclage aangebracht. Helaas had dat er niet voor gezorgd dat ons kindje bleef zitten tot een levensvatbaar termijn. Wel was het een fijn idee dat deze cerclage er nu nog zat.
Ook deze zwangerschap verliep niet zonder complicaties
Met 7 weken werd ik al opgenomen, vanwege extreme misselijkheid en uitdroging. Een paar weken later begon ook het bloedverlies weer. Tussen de 12 en 20 weken volgden verschillende opnames. Het bloedverlies bleef aanhouden en soms leek ik ook vocht te verliezen. Of het vruchtwater was, bleef onduidelijk. Met 20 weken ben ik met de ambulance afgevoerd, vanwege een te hoge hartslag. Een week later had ik opnieuw veel bloed en vochtverlies en werd ik weer opgenomen.
Het leek er toch echt op dat ik vruchtwater verloor
Het goede nieuws was dat op de echo nog steeds voldoende vruchtwater te zien was en ons kindje deed het goed. Vanaf die dag zou ik niet meer naar huis gaan, maar in het ziekenhuis blijven tot ons kindje geboren werd. Het was soms moeilijk om hoop te houden. We wilden dit kindje zo graag, maar het zorgde voor zoveel spanning.
Toen ik 23 weken en 3 dagen zwanger was, kreeg ik een sepsis
Van het één op het andere moment werd ik erg ziek. Ik kreeg plotseling hoge koorts en lag te shaken in mijn bed. Mijn kamer stond ineens vol met artsen. Ik wist wat koorts betekende… einde zwangerschap. Op dat moment realiseerde ik me dat we zeer waarschijnlijk wéér ons kindje gingen verliezen. Ik werd overgebracht naar de medium care en wonder boven wonder sloeg de antibiotica snel aan. De volgende dag was ik stabiel en lieten ze ons kindje nog even zitten. De dagen erna waren heel onrustig. Ik voelde me ziek en had veel bloed en vochtverlies. De echo’s waren gelukkig nog steeds goed. Toen ik 24 weken was, hebben we een klein feestje gevierd. Ons kindje was in ieder geval levensvatbaar.
De volgende dag ging het toch echt mis
Ik werd zieker en de vliezen zakten door de cerclage heen. Dat zorgde voor gevaar van scheuren van de baarmoedermond. Twee uur later werd d.m.v. een spoedkeizersnede onze dochter, Lize, geboren. Na een zwangerschap van 24 weken en 1 dag en met een gewicht van 550 gram.
We belandden van de ene rollercoaster in de andere
Lize moest gelijk geïntubeerd worden. De uren en dagen daarna waren spannend. Zou ze het redden? Ik voelde me schuldig. De eerste paar keer dat ik met bed en al de NICU op werd gereden, dacht ik dat iedereen naar mij keek en dacht: ‘daar is die moeder die haar kind met 24 weken wil laten leven. Weet ze wel wat ze haar dochter aan doet.’ Tegelijkertijd was dit zo bijzonder voor ons. We hadden een levend kindje. Een kindje met een hartslag. We konden haar aanraken en tegen haar praten.
De eerste 3 weken waren heel spannend
Ze leek het niet zonder beademing te kunnen, ze zou het mogelijk niet halen. Na 3 weken lukte het toch om over te gaan naar de C-pap. Vanaf toen konden er meer stappen gemaakt worden. Toch bleef het allemaal heel spannend. Het waren 2 stappen vooruit en 1 terug. Met 33 weken werd ze overgeplaatst naar de post-IC in een ander ziekenhuis.
Helaas moesten we een week later weer terug
Ze bleek ROP (retinopathie of premature) te hebben ontwikkeld. Ze moest gelaserd worden. Dat was heftig. Ze moest onder narcose en opnieuw geïntubeerd worden. Dat zag ik niet zitten. Een aantal dagen was ik de paranoïde moeder die tegen iedereen zei:’ ik weet niet of ik haar wil laten opereren. Ik heb liever een blind kind dan geen kind.’ Ik was zo bang om haar alsnog te verliezen. Maar eigenlijk had ik geen keus. Ik moest dit doen voor haar. De operatie verliep goed.
Daarna ging het langzaam beter
Ze werd groter en sterker. Heel langzaam kon de zuurstof afgebouwd worden. Het duurde heel lang voor we vertrouwen hadden dat Lize het goed deed en ze echt een keer mee naar huis zo kunnen. Vier weken voordat ze thuis kwam, hebben we de baby uitzet gekocht. Eerder durfden we niet.
Na bijna 6 maanden mocht Lize dan eindelijk mee naar huis
Het was zo bijzonder. We waren zo blij, maar vonden het ook doodeng. De eerste weken waren spannend thuis. We moesten erg wennen dat we nu alles zelf moesten doen. Lize had last van reflux. Ze had moeite om het soms zelf weg te slikken. Ze kreeg dan geen lucht en hapte naar adem. Als we haar oppakten, herstelde ze zich. Dit betekende dat we haar geen minuut alleen durfde te laten. Continue hield ik haar in de gaten. Dat brak me op. Na een jaar stortte ik alsnog in. Na 2 jaar kon ik zeggen dat ons leven normaal was. De grootste zorgen waren verdwenen.
Nu is ze 6 jaar!
Een heerlijk meid. Het is een groot wonder dat het zo goed met haar goed. Elke nieuwe stap die ze maakt, is bijzonder voor ons, omdat we vanaf dag 1 niet wisten of ze überhaupt ging lopen, praten, fietsen enz. Nu is het een slimme meid. Ze heeft een enorme vechtlust. Dat staat haar soms ook in de weg. Ze legt de lat heel hoog voor zichzelf. Maar wij zijn ervan overtuigd: zij komt er wel. Wij zijn enorm trots en dankbaar!"
