Papa is bij je en zal er voor je zijn

Onze zoon Ravi is geboren bij een zwangerschap van 27 weken en 3 dagen. Aangezien mijn vrouw Floortje zwangerschapsvergiftiging en een bevalling door middel van een keizersnede had, was het veelal pendelen tussen mijn vrouw op de afdeling en onze zoon op de NICU. Na 4 dagen was het tijd om voor het eerst te buidelen. Floortje wilde dit aan mij overlaten, maar na alle ellende vond ik dat zij het recht had om als eerste te buidelen. En ook een dag later was het eerst de beurt aan Floortje

In de avond was het mijn beurt. Ikzelf had Ravi al verschillende keren goed kunnen bekijken direct na de geboorte en ik had al geholpen met hem verzorgen in zijn couveuse. De eerste keer dat ik onze zoon vast kon houden was heel speciaal. Ook wel heel onwerkelijk. Ik had die eerste dagen een fysiek afstandelijke relatie en opeens kreeg ik hem op mij gelegd. De kabels en slangetjes werden aan de stoel vast geplakt, een dekentje werd op mij en de kleine gelegd en daar zat ik dan. En ondanks dat het onwerkelijk was, wist ik één ding: papa is bij je en zal er voor je zijn. Een gevoel dat ik al had, maar wat ik toen nóg sterker voelde. Ik had hem nog niet vast kunnen houden of kunnen knuffelen. Het enige dat ik wist, was dat mijn vrouw ziek was geworden. Dat onze zoon veel te vroeg was geboren en dat hij lang in de couveuse moest blijven. Maar toen voelde ik hem. Ik rook zijn geur, voelde zijn kleine beweginkjes en hoorde de zachte geluidjes die hij maakte. Als papa kon ik hem eindelijk geborgenheid bieden. Eigenlijk is het niet in woorden uit te drukken hoe trots en blij ik mezelf voelde.

De eerste 2 keer buidelen was Floortje er ook bij, ze lag nog in het ziekenhuis dus ze was altijd in de buurt. Voor wij de eerste avond naar het Ronald McDonaldhuis gingen had ik afgesproken om later terug te komen om te buidelen. Floortje zou haar rust pakken in ons nieuwe onderkomen. Na het eten en voor Floortje zorgen, wat best wel lang duurde, bleek Ravi al helemaal ingepakt in de couveuse te liggen. Klaar voor de nacht. De verpleegster van de NICU wilde Ravi met alle liefde uit de couveuse halen, maar als kersverse papa dacht ik: "hij ligt zo lekker, laat hem maar, ik krijg nog zoveel kansen om met hem te buidelen, morgen weer een dag."

De volgende avond was ik op tijd terug en aangezien ik er in mijn eentje zat heb ik in een uur hem alles over zijn papa en mama en ons leven verteld. Onze eerste date, ons huwelijk, waar wij wonen, wie zijn opa’s en oma’s zijn, ooms, tantes, nichtjes, wat zijn favoriete voetbalclub wordt, noem allemaal maar op. Dat was echt heerlijk ontspannen. Lekker een vader-zoon momentje, ik keek er naar uit deze nog heel veel samen te hebben. Ik ging vol van geluk naar Floortje in het Ronald McDonaldhuis.

Een dag later werd Ravi ziek, waarna hij weer een dag later overleed. Het is bij 3 keer buidelen gebleven. Die ene avond dat Ravi al lekker ingepakt in zijn bedje lag en ik hem heb laten slapen…. ik heb er nog altijd een beetje spijt van hem niet wakker gemaakt te hebben.