Het verhaal van Joah

De zwangerschap van Joah is niet vlekkeloos verlopen. Waar Joah het eigenlijk altijd heel goed heeft gedaan, ging het met mij minder goed. Ik ben geboren met een aangeboren hartafwijking en heb een mechanische hartklep. Hiervoor gebruik ik antistollingsmiddelen. In het eerste trimester wordt mijn orale antistolling afgeraden en als alternatief spoot ik antistolling. Het eerste trimester vond ik heel spannend, voor deze zwangerschap hebben we een missed abortion gehad. Echo op echo waren nu goed, het vertrouwen groeide en we gingen vol goede moed op weg voor een dagje ziekenhuis. Ik had een controle bij de cardioloog en daarna de 13-wekenecho.

De 13-wekenecho haalde ik die dag niet
De cardioloog had het vermoeden van een trombose op mijn mechanische hartklep. Die dag mocht ik niet meer naar huis en volgden diverse onderzoeken die het vermoeden ’s avonds bevestigden. Door de behandeling was er een reële kans dat we ons kindje zouden verliezen. Op dat moment had ons kindje nog geen schijn van kans, ik was pas 14 weken zwanger. Op de behandeling heb ik een bloeding in mijn psoasspier gekregen, mijn hb was gevaarlijk laag en zenuwen naar mijn linkerbeen zijn beschadigd geraakt. Ik kreeg zware pijnmedicatie. Gelukkig zagen we op echo’s ons kindje nog vrolijk rondspartelen in mijn buik.

Voor ons kindje ging ik door
Na 3 weken kon ik thuis verder gaan revalideren. Ik koos ervoor om dit bij mijn moeder in huis te doen, zij kon thuiswerken en voor mij zorgen. Mijn man Jelle werkt in het onderwijs en thuiswerken was voor hem geen optie. Tegen de zomervakantie 2023 was ik sterk genoeg om weer naar huis te gaan. Inmiddels was ik begin 30 weken zwanger. Ik voelde me goed, had alleen veel last van onrustige benen ’s nachts, de zenuwschade verergerde dit ook. De laatste weken hebben vooral in het teken gestaan van genieten van elkaar en de zwangerschap.

Ik zou pas 4 augustus worden opgenomen in het ziekenhuis voor de geplande keizersnede
Door de trombose was vaginaal bevallen te gevaarlijk geworden. Maar op maandag 24 juli sloegen mijn hormonen op hol. De geboortekaartjes moesten af en de gipsbuik gemaakt. En dat was maar goed ook. In de nacht van maandag op dinsdag ging ik plassen (zoals elke nacht een aantal keer) en kon niet meer stoppen met plassen. Ik maakte Jelle wakker en we belden met het ziekenhuis, we moesten direct komen. Omdat de kinderen van Jelle ook bij ons waren, regelden we eerst oppas voor hen. In het ziekenhuis bleek dat mijn vliezen waren gebroken. Er was nog geen weeënactiviteit en ik moest blijven met bedrust.

Binnen 24 uur kreeg ik lichte krampjes die in een paar uur toch wel zwaarder werden
Jelle die bij mij bleef slapen, ging timen. Het was toen rond half 2 ‘s nachts. We zaten op elke 6 minuten een wee! In de zwangerschap hadden we een cursus hypnobirthing gedaan en deze technieken zetten we in. Hierdoor kon ik rustig blijven. Volgens de verpleging had ik geen weeën, enkel harde buiken en zou het weer wegzakken. Rond half 4 ’s nachts vertrouwde ik het niet meer en vroeg om een CTG, deze mocht ik voor mijn eigen geruststelling. Na het CTG was ook de verpleging er niet meer gerust op en werd de gynaecoloog gehaald.

Na toucheren bleek ik 5cm ontsluiting te hebben
Dit hadden ze niet zien aankomen. Omdat ik en onze baby nog orale antistolling in ons hadden, was de weg door het geboortekanaal te gevaarlijk voor ons kind. De operatiekamer werd met spoed klaargemaakt en ik kreeg een keizersnede onder algehele anesthesie. Jelle mocht overal bij zijn en heeft ons zoontje geboren zien worden: Joah is met 35 weken en 5 dagen zwangerschap op 26 juli om 05:39u ‘slapend’ geboren omdat hij ook onder narcose was. Het ging zo voorspoedig dat Jelle nog de navelstreng mocht doorknippen.

Daarna ging het medische team met Joah aan de slag
Jelle week niet van zijn zijde en is meegegaan naar de medium care. Ik werd naar de recovery gebracht. Op de medium care heeft Jelle gebuideld met Joah en zijn eerste flesje gegeven. Joah woog zo’n 2500 gram. Rond 12 uur ’s middags was ik genoeg opgeknapt om kennis te maken met ons zoontje en kwam hij naar mijn kamer toe. Eindelijk kon ik buidelen met mijn kindje, die avond ben ik naar hem toegegaan. Ik wilde graag borstvoeding gaan geven en ben gaan kolven. Hierin kreeg ik begeleiding van het ziekenhuis.

De roze wolk duurde niet lang
36 uur later lag ik weer op de operatiekamer, omdat ik een nabloeding had. Ik knapte weer op, bleef kolven en bezocht zo vaak als mijn energie toe liet Joah. Joah had een infuus en sonde, lag aan de monitor en heeft 1,5 dag onder de blauwe lamp gelegen. Voor zijn termijn heeft hij het netjes gedaan. Elke dag werd hij sterker. Mijn melkproductie kwam goed op gang. Omdat ik nog erg vermoeid was, kon ik minder kolven en bij Joah zijn dan ik graag had gewild. Gelukkig zat Jelle zoveel mogelijk bij Joah en heeft hij wel uren kunnen buidelen. Aan Jelle werd de verzorging van Joah geleerd. De verpleging van de Medium Care is voor mij een dagboekje gaan bijhouden, zodat ik de gebeurtenissen later kon teruglezen en betrokken werd bij de opname van Joah.

Een week na de geboorte kreeg ik een heel grote nabloeding
Er werd gevreesd voor mijn leven en weer een operatie volgde. Er werd 700ml los bloed uit mijn buikholte gehaald. Ik was erg verzwakt en kreeg ook nog een infectie. Om zelf beter te kunnen worden, moest ik borstvoeding opgeven. Ik heb hier lang moeite mee gehad en er veel om gehuild. Het voelde voor mij als weer een tegenslag, weer iets wat niet normaal was en ons werd afgenomen. Ik was inmiddels zo slecht dat ik niet van mijn kamer af mocht. Gelukkig deed Joah het zo goed dat hij naar mij toe kon komen als mijn energie het toe liet.

Dat hij het zo goed deed gaf mij de kracht om door te gaan
Na 1,5 week ging Joah voor het eerst in bad. De verpleging van Joah heeft zo lang mogelijk gewacht met zijn eerste badje, in de hoop dat ik erbij aanwezig kon zijn. Helaas is dit niet gelukt. Ik was er bij met videobellen en heb zo zijn eerste bad moment kunnen volgen. Ik heb wat angstige uren in het ziekenhuis gehad. Zeker toen ik de 3e nabloeding kreeg in 2 weken tijd. Zou dit ooit ophouden? Gelukkig was dat de laatste. Inmiddels was Joah zo opgeknapt dat hij van de monitor af was en geen sonde en infuus meer had. Hij was klaar om naar huis te gaan en kwam bij mij op de kamer. ’s Nachts had ik mijn rust nodig en ging Joah naar de babykamer van de afdeling. De verpleging was dol op hem. Joah was een heel tevreden en rustig baby’tje.

Na bijna 4 weken ziekenhuis mocht ook ik het ziekenhuis verlaten
Nog steeds erg verzwakt en met een open wond, waarvoor ik nog maanden zorg aan huis heb gehad. We hebben veel hulp ontvangen van diverse organisaties. In het ziekenhuis kreeg ik al maatschappelijk werk en zij heeft geregeld dat ik ook ouder-kind begeleiding aan huis zou krijgen. Dit hebben we in mei 2024 afgerond. Ik ben nog steeds aan het revalideren en ben inmiddels zo sterk dat ik zelf voor Joah kan zorgen. Joah is bij het schrijven van dit artikel 10,5 maand en van zijn prematuriteit merken we weinig, hij kruipt, zit, staat, zet pasjes langs iets en brabbelt er op los. Hij is een ondernemende, vrolijke en tevreden baby.