Het verhaal van Jip

Mijn zwangerschap verliep alles behalve zorgeloos.  Ik had 3 missed abortions gehad, waarvan de oorzaak nooit echt gevonden is. Wel kwamen ze er tijdens echo’s achter dat ik een hartvormige baarmoeder heb, maar dit hoefde niet de oorzaak van de miskramen te zijn. Bij het horen van een hartslag tijdens de eerste echo waren we dan ook enorm blij, want dit hadden we nog niet eerder mee mogen maken.

Buikpijn
Ik was onder controle bij de gynaecoloog. Vanwege de vormafwijking van mijn baarmoeder, was er een verhoogde kans op vroeggeboorte en werd mijn baarmoedermond regelmatig gemeten. In de eerste maanden was deze heel stabiel, ook toen ik last van buikpijn kreeg. Meerdere keren onderzochtten ze of ik een blaasontsteking had, maar dit was telkens niet het geval. De baby deed het goed en de baarmoedermond was nog steeds netjes 4.5 centimeter. Het vermoeden was dat ik last had van bekkenpijn.
 
Ineens was de lengte van mijn baarmoedermond nog maar 2 cm
Zo bleek tijdens mijn wekelijkse controle en ik belandde op de spoedpoli voor een CTG en een uitstrijkje. Gelukkig waren deze goed, waardoor er geen noodzaak was me op te nemen. Ik mocht naar huis met een afspraak om elke 2 dagen een CTG te maken. Tijdens de eerste afspraak waren op de CTG dipjes in de hartslag van onze kleine man te zien. Toen bij een inwendige echo ook nog bleek dat mijn baarmoedermond bij harde buiken zelfs korter dan 2 centimeter was, werd ik opgenomen.

Er werd direct gestart met longrijpers voor ons zoontje
Ik kreeg weeënremmers en de buikpijn die ik al weken had, werd minder. Na 48 uur zat de longrijpingskuur erop. Het infuus werd gestopt en nu was het afwachten wat dit met mijn lichaam en de conditie van ons zoontje ging doen. Vrij snel daarna voelde ik me alweer minder lekker. Ze zagen dat ons zoontje weer dipjes in zijn hartslag had. Ik lag ruim 9 uur achter elkaar aan de CTG. Met inwendige echo’s werd de conditie van ons zoontje beoordeeld en die leek nog voldoende. Wel zagen ze dat het tussenschot van mijn baarmoeder waarschijnlijk op de navelstreng drukte tijdens harde buiken en dit zou dan ook de oorzaak kunnen zijn van de hartslagdipjes. Besloten werd om opnieuw de weeënremmers op te starten om de zwangerschap zo lang mogelijk te rekken.

Ineens kwam er een gynaecologe binnen
Ze had alle CTG’s nog eens naast elkaar gelegd en kon niet anders concluderen dan dat ons zoontje snel gehaald moest worden. Ik heb gesmeekt hem te laten zitten. Ik was pas 27 weken en 2 dagen zwanger, maar de arts gaf aan dat het dan gevaarlijk zou worden voor ons zoontje. Ik werd klaargemaakt voor de OK.
Ons kindje lag in stuit en omdat hij pas 27 weken was kon hij een natuurlijke bevalling niet aan. Na een korte uitleg van de neonatoloog over wat ze met ons kindje zouden doen als hij geboren was, werden we opgeroepen en naar de OK gebracht. Ik kon niet anders dan het over me heen laten komen en vertrouwen op de vele artsen die ons op stonden te wachten op de operatiekamer.

De keizersnede ging snel
Wel bleek onze zoon vast te zitten in mijn bekken waardoor ze mijn baarmoeder extra ver open hebben moeten maken en ons zoontje uit mijn bekken hebben moeten wrikken. Maar daarna kon dan eindelijk het doek zakken en ontmoetten mijn partner en ik ons zoontje Jip. Heel even hebben ze hem laten zien. Ik kon zelfs een heel zacht huiltje horen, waarna hij meteen naar de opvangtafel gebracht is, waar de neonatologen hem direct konden geven wat hij nodig had. Hij werd opgevangen in een plastic zak en de ademhalingsondersteuning werd aangesloten.

De artsen lieten ons met opgestoken duimen weten dat hij het goed deed
Toen Jip eenmaal stabiel was, mocht papa de navelstreng doorknippen en werd hij zelfs nog heel even naast mij gereden, zodat ik hem kon zien. Ik vergeet nooit meer zijn geur van dat moment, hij rook zo lekker zoet. Hierna werd Jip naar de neonatale intensive care (NICU) gebracht en papa mocht met hem mee. Hij heeft direct geholpen bij het ondersteunen van Jip tijdens het aansluiten van alle slangetjes en apparaten.

Hij woog maar 980 gram
Direct van de OK mocht ik ook naar Jip. Tussen alle slangetjes en toeters en bellen lag hij daar dan, ons o zo kleine mannetje. We mochten gelijk al even buidelen. Ik besefte me nog steeds niet dat ik moeder was geworden, maar voelde wel direct alleen maar liefde voor ons kleine mannetje. We gingen regelmatig met mijn bed naar Jip zijn kamertje. Alles was nog zo nieuw voor ons. We hoorden veel medische termen die we nog niet kenden. Gelukkig werd ons alles goed uitgelegd en werd vooral gezegd dat Jip een goede start had. Elke dag zaten we uren bij Jip om met hem te buidelen of te helpen met de verzorging.

Jip had moeite met doorademen
Door zijn vroeggeboorte was het ademhalingscentrum in zijn hersenen nog niet rijp. Daarom werd hij ondersteund bij het ademhalen. Hij heeft alle verschillende vormen van ademhalingsondersteuning gehad en deed hierin steeds stapjes vooruit en af en toe een stapje terug. Ongeveer 2 weken na de geboorte merkten we dat Jip zichzelf niet was. Hij was onrustig en huilde veel. Preventief is er antibiotica gestart en na 2 dagen bleek hij een dubbele urineweginfectie te hebben. Gelukkig kwam hij hier snel weer bovenop.

Na 8 weken NICU mocht Jip verhuizen naar de medium Care afdeling
Slechts een paar deurtjes verder maar een enorme mijlpaal. Inmiddels had Jip nog maar een heel klein beetje ademondersteuning en lag al in een gewoon babybedje.  Op de medium care is de ademondersteuning helemaal afgebouwd en na 11 weken ademde hij dan eindelijk helemaal zelf! Ook heeft Jip hier leren drinken. Dit bleek nog een hele klus omdat hij al snel moe was en dan in slaap viel. Na in totaal 16 weken ziekenhuis mochten we Jip op 1 april eindelijk mee naar huis nemen.