Dankzij het buidelen voelde ik mij moeder
Na de bevalling mocht ik met mijn bed naar de NICU en kon ik mijn hand via een opening in de couveuse op Ravi zijn lichaampje leggen. Aaien mocht niet in verband met zijn dunne en kwetsbare huid. Ravi is geboren met 27 weken en 3 dagen en woog maar 830 gram. Hij heeft 9 dagen gevochten voor zijn leven, maar moest de strijd opgeven. Als ik terug kijk op deze dagen op de NICU dan is het mooiste moment het buidelen. Ik mocht als eerste van ons twee buidelen op dag 4. Dit omdat het mij gegund werd aangezien ikzelf nog herstellende was van de ernstige zwangerschapsvergiftiging en van een inwendige bloeding na de keizersnede, waarna ik 2 dagen van de wereld ben geweest.
Liggend op mijn ziekenhuisbed stond ik zo dicht mogelijk bij de couveuse, waarna ik overstapte naar de speciale buidelstoel. Mijn shirt had ik uitgetrokken zodat Ravi direct op mijn huid gelegd kon worden. Hij werd door de verzorgster zorgvuldig opgetild en bij mij gelegd, terwijl ze ervoor zorgde dat alle slangetjes en draadjes, waar Ravi aan zat, ook mee kwamen. Deze werden vast geplakt aan de stoel en Ravi werd op mijn borst gelegd. 1 hand onder zijn kontje en 1 hand op zijn rug. Over ons heen werden doeken gelegd om te zorgen dat Ravi niet te veel in temperatuur zou zakken.
Op dat moment voelde ik zoveel liefde door mij heen stromen. Eindelijk waren wij weer compleet, samen, bij elkaar. Al die tijd zat hij in mijn buik en na de bevalling voelde ik me leeg en alleen. Maar toen ik hem vast had was ik enorm gelukkig. Wat was het fijn om mijn zoon bij me te hebben. Om zijn bewegingen te voelen, om hem te ruiken, om zijn lijfje vast te houden, om zijn kleine handjes te zien, zijn voetjes te voelen en om samen daar heerlijk te genieten. Echt goed bekijken lukte niet, ik zag zijn mutsje en af en toe kwam er een handje onder het doek vandaan. Middels een spiegel kon ik hem wat beter zien. In die 9 dagen heb ik Ravi zo’n 5 x vast mogen houden, en is hij op de laatste dag in mijn armen overleden. Pas toen zag ik zijn gezichtje goed en zijn donkere haartjes die altijd onder zijn mutsje verstopt zaten. Pas toen zag ik hoe knap hij was.
Dankzij het buidelen kon ik mij, hoe ziek ook, toch even moeder voelen. Borstvoeding kon ik niet geven omdat Ravi zo klein was, dus ik bracht mijn gekolfde melk steeds netjes naar de NICU. Het enige wat ik op dat moment als moeder kon doen was buidelen met mijn zoon en hem laten luisteren naar mijn voor hem bekende hartslag, hem laten voelen en ruiken dat hij veilig is en hem alle liefde geven die er was. Inmiddels zijn we 3 jaar verder en denk ik met een glimlach op mijn gezicht terug aan het buidelen. Ik zou er alles voor geven om nog 1x dat moment te mogen beleven.
