Het verhaal van Elara

Op 4 juli 2023 werd ik wakker met een blaasontsteking. Ik wist dat een blaasontsteking gevaarlijk kon zijn tijdens de zwangerschap. Dus gelijk naar de huisarts en ik kreeg een antibioticakuur mee. 's Middags had ik aanhoudend vochtverlies. Ik moest gelijk naar het ziekenhuis in Terneuzen komen. Voor ik het wist werd ik met loeiende sirenes naar het UZ Gent gebracht.

Mijn vliezen waren gebroken en ik was 24wkn + 5dgn zwanger
De kinderarts kwam gelijk met de vraag of ze een actief beleid mocht opstarten of de situatie afwachten. Wij kozen voor het actieve beleid voor een zo goed mogelijke start. Er werd gelijk gestart met de longrijping en ik kreeg een infuus met magnesium voor de hersens van de baby. Ik lag een paar keer op de bevalkamer, maar de bevalling bleef telkens weer uit. Er werd ons verteld dat met gebroken vliezen de bevalling nog weken op zich kon laten wachten.

Ik kreeg volledige bedrust
De baby werd elke dag gemonitord. Mochten ze zien dat het slecht zou gaan met de baby dan zou ze gelijk gehaald moeten worden. Op de echo was te zien dat er nog net voldoende vruchtwater aanwezig was.  Maar toen kreeg ik plots bloedingen. Ik dacht: Nu zijn we haar kwijt.. Ik werd een paar keer per dag voor lange tijd aan de monitor gelegd. De hartslag van ons kindje bleef gelukkig stabiel.

Op 13 Juli (26 weken) kreeg ik weer weeën
Mijn ouders waren op bezoek en ik dacht dat het weer vals alarm zou zijn. Mijn ouders waren nog maar net weg toen ik gelijk in een weeënstorm belandde. Voor ik het wist, lag ik in de bevalkamer en zat ik opeens op 10cm ontsluiting. Het was even paniek op de afdeling, omdat het plots zo snel ging. Bovendien was het ook net wisseling van de wacht. Het heeft in totaal een kwartier geduurd en daar was onze Elara!

Ze werd gelijk naar de NICU gebracht
Deze wereld was voor ons totaal onbekend tót het moment dat we ineens naast de couveuse stonden met daarin ons kleine meisje vol slangetjes. We stapten ineens in een wereld van piepjes, alarmen, zuurstof, sondevoedingen en de meest ingewikkelde termen: een wereld vol angst, verdriet en onzekerheid. Wat was ze klein met 780 gram vechtend voor haar leven. Elara werd gelijk geïntubeerd, maar 2 dagen later mocht ze al over op CPAP beademing. Daarna volgde een lange periode met neusbril, weer terug op CPAP en zelfs BiPAP beademing.

Maandag 7 Augustus vergeet ik nooit meer
Elara was 3 dagen geleden verhuisd van zaal A (NICU) naar zaal C (medium care). De dag begon goed, want ze woog 1 kilo! Ik was samen met de verpleegkundige haar luier aan het verschonen. Opeens daalde haar saturatie heel snel, het eerste alarm ging af. De verpleegkundige probeerde haar ademhaling te stimuleren met aanrakingen, maar toen zakte haar hartslag ook heel snel. Alle alarmen gingen af en ik zag de paniek in de ogen van de verpleegkundigen. Elara werd zo wit als een A4tje. Ik had haar nog vast en ze lag levenloos in mijn handen. Het stond gelijk vol met artsen en verpleegkundigen. Ik dacht dat we haar kwijt waren.. Gelukkig hebben ze haar met de zuurstofballon weer stabiel gekregen. Naderhand vertelde de dokter ons dat ze nog wel een hartslag had, maar zo laag dat we geen teken van leven konden waarnemen. Daarna heeft ze nog 2 brady's gehad en is ze weer terug verhuisd naar de IC.

Na een periode met ups en downs mocht Elara naar een ouder-en kind kamer
Dat betekende dat ik dag en nacht bij Elara kon zijn en niet elke dag op en neer moest reizen. Wat was dat zwaar, elke dag je baby achter moeten laten en weten dat je er ook niet gelijk kan staan door de afstand. Eindelijk kon ik altijd bij haar zijn en haar verzorgen. Ook dit was zwaar. Slapen naast een monitor met piepjes en alarmen is bijna onmogelijk. Bij elk alarm stond ik gelijk naast haar bedje. Ik sliep in die periode ook wel eens een nachtje thuis. Dat was heel dubbel, maar ik moest ook naar mijn lichaam luisteren en zorgen dat ik niet instortte van vermoeidheid. Gelukkig was er elke doordeweekse dag een psycholoog op de afdeling aanwezig. Speciaal voor alle NICU mama's! Daar kon ik mijn verhaal kwijt als ik daar nood aan had.

Na 4 maanden ziekenhuis mag ze 2,5 week na de uitgerekende datum naar huis
Wel met monitor om haar hartslag en ademhaling te monitoren tijdens haar slaap. Na 3 maanden had ze een slaaptest in Gent. Daaruit bleek dat ze nog veel korte ademstops had. Haar saturaties waren nog steeds prematuur gekend. We kregen de monitor weer mee voor 2 maanden. Ze wilden zeker weten dat haar hartslag niet meer daalde. Gelukkig is dat niet gebeurd en mocht ze na die 2 maanden zonder monitor mee naar huis.

Veel mensen denken dat zodra je thuiskomt dat het dan voorbij is
Ze zijn zich niet bewust van de impact van een vroeggeboorte met vervolgens 4 maanden ziekenhuis. We stonden constant in de overlevingsmodus. Slecht slapen, slecht eten, elke dag heen en weer rijden. We zagen en maakten van alles mee op de NICU. En toen kwamen we thuis. Geen rustige kraamweek en herstellen. Er volgden gelijk afspraken met de kinderarts, kinderfysio en andere specialisten. We kregen ook duidelijke instructies mee naar huis. Beperkt kraambezoek (denk maar aan de 'coronaregels'), geen plekken bezoeken met teveel mensen of eigenlijk liever helemaal niet en niet naar de opvang. Dit omdat ze nog heel kwetsbaar was en de winterperiode ook was begonnen. Elke maand kwamen ze thuis de vaccinatie tegen het RS-virus geven, tot de winter voorbij was.

Zelf heb ik PTSS eraan overgehouden
Deze emotionele uitputtingsslag heeft bij mij geleid tot een burn-out en/of misschien ook wel een postnatale depressie gecombineerd met PTSS. In mijn omgeving voelde ik mij niet altijd begrepen. Ik kreeg vaak te horen: Het is toch voorbij? Ze is toch thuis? Het gaat toch goed? Inmiddels ben ik begonnen met EMDR therapie en word er nog gekeken welke hulp en ondersteuning het beste bij mij past.